تعطیلات تابستانی برای آن دسته از کودکان که به مدرسه می‌روند نزدیک میشود. این اوقات اگر برنامه ریزی نشود میتواند مشکلات زیادی را هم برای کودکان و هم برای خانواده‌ها بوجود بیاورد.
آیا امکان آن را داریم که اوقات فراغت مناسب سنّ و علاقه کودکانمان برایشان فراهم کنیم؟ آیا داشتن اوقات فراغت را یک حق میدانیم؟ آیا فرزند یا فرزندانمان از این حق برخوردار هستند؟ آیا اسباب بازی دارند؟ وسائلی که بتواند هم آنها را شاد و سرگرم کند و هم به پیشرفت و تکامل فکری و جسمی آنها کمک کند؟ وقت کافی‌برای استراحت، تفریح، بازی شادی دارند؟ میتوانید امکانات سفر را برایشان فراهم کنید؟ آیا اگر مثلا به نقاشی، موسیقی یا اسب سواری علاقمند هستند امکانش را میشود فراهم کرد؟ آیا در محله‌ای که زندگی‌می‌کنید امکان ورزش برای کودکان در پارکها و یا ورزشگاههای مجهز هست؟
جواب این سوالها از طرف عده بسیاری از مردم مشخص است. کارگری که بیکار شده یا کار میکند ولی حقوقش ماه هاست که پرداخت نشده، معلمی که با حقوق زیر خط فقر حتی از فراهم کردن غذای مناسب، میوه و لبنیات برای فرزندانش عاجز است و یا میلیونها مردم بیکار که حتی از یک وعده غذای گرم در روز محروم هستند مسلما نه خودشان و نه فرزندانشان از اوقاتی به اسم فراغت برخوردار نیستند وبایستی شبانه روز برای تهیه یک لقمه‌ای نان دوندگی کنند و گاهاً فرزندانشان را به بازار کار برفرتند تا کمک خرج خانه باشد چرا که دولتی که قرار است پول اموال عمومی‌کشور را برای رفاه جامعه و قبل ازهمه رفاه کودکان مصرف کند، همه را بالا میکشد و هر آنچه از رانت خواریها و دزدیهای کلان به جا می‌ماند خرج آخوند، مسجد، سپاه و بسیج و تروریستهای منطقه میشود تا حکومت ننگین اسلامی چند صباحی بیشتر به غارت ادامه دهد.
استراحت، رفع خستگی، داشتن سرگرمی و تنوع بخشی از فرایند‌های طبیعی و تربیتی کودکان و جزو حقوق مسلم هر کودکی است. اوقات فراغت هم کودک را رشد میدهد وهم باعث سلامت جسم و روان او میشود. کودکی که امکانات رفاهی دارد و در اوقات فراغتش به تفریحات مورد علاقه‌اش مشغول است کمتر برایش در خانه و جامعه درگیری و تنش ایجاد میشود. اوقات فراغت هم در خانه و هم در اجتمأع بایستی برنامه ریزی و سازماندهی شود. مسلما تعطیلات تابستانی و نوروزی و دیگر تعطیلات مشخصه یک زندگی نرمال قرن بیست و یکمی است. برای انسانهایی که در روز کار می‌کنند و در کنار کاری که انجام میدهند و یا آموزشی که می بینند مرخصی و تعطیلی نیازدارند که بتوانند قوای خود را ترمیم کنند و از زندگی لذت ببرند. فعالیتهای بدنی، ورزش و استراحت از اصول مهم برای سلامتی هر انسانی‌است. این حقوق از میلیونها خانواده در ایران سلب شده است. حکومت اسلامی ساختار‌های یک زندگی‌انسانی را برای میلیونها نفر در ایران نابود کرده است.
اوقات فراغت در حکومت اسلامی
از اولین برنامه‌های ضدّ کودک حکومت اسلامی به رسمیت نشناختن کودکی و از بین بردن مرز کودکی و بزرگسالی بود. سنّ کودک به قرون گذشته برگشت و به ۹ سال کاهش یافت. معنی آن در عمل این است که دنیای کودک که تا ۱۸ سالگی بایستی سرشار از سرگرمی و بازی باشد را از همان بدو ورودش در هم ریخت. به سر کودک حجاب کرد و تحرکش را مختل کرد. پای عوامل و طلبه‌هایش به مدارس باز شد و موسیقی‌و رقص حتی در مهد کودکها “غیر اخلاقی” و حرام اعلام شد.
با جشن تکلیف کثیف و ضدّ انسانی کودک را در ۹ سالگی زن اعلام کرد تا هر سوء استفاده‌ای میخواهند از او بکنند. به این دلیل مدرسه که قرار است بخشی از اوقات فراغت کودک را بپوشاند و امکان ورزش و تفریح را به کودکان در کنار درس و دانش اندوختن بدهد عملا بر عکس این فعالیتها را مختل و آن‌را به فضائی مذهبی و غم زده و ضد روحیه کودک تبدیل کرد. اولین دلایل رشد روزافزون و نگران کننده میزان افسردگی درمیان کودکان و نوجوانان را در مدارس می شود دید. اردوهای مدارس در کشور‌های مختلف بخش مهمی از اوقات فراغت کودکان را در طول سال تحصیلی‌آنها می‌پوشاند. این اردوها شاد، مفرح و پر از برنامه‌های تفریحی برای دانش آموزان است.
فعالیتهای مختلف ورزشی، هنری، موسیقی و رقص جزو اصلی این اردوها است. بخصوص برای کودکان در خانواده‌هایی‌که از دادن این امکانات به کودکانشان محرومند٬ در فصل تابستان هم برگزار میشود. با مقایسه اردوهای جمهوری اسلامی با این اردوها به عمق فاجعه میتوان پی‌برد. برنامه اردوهای راهیان نور ٬ بردن به جبهه های سابق چنگ ایران و عراق٬ زیارت قبور، شستشوی مغزی کودکان و آماده کردن آنها برای جنگ، شهید شدن و قربانی شدن است.
داشتن اوقات فراغت حق مسلم هر کودکی است. زندگی و رفاه هیچ کودکی نباید به جیب پدر و مادرش گره بخورد. هیچ کودکی در هیچ کجا نباید با بیکارشدن والدینش تغییری در استاندارد زندگیش ایجاد شود. دولت موظف است رفاه کودکان را در سطح بالا و شایسته کودک تامین کند. چه خانواده کودک توانایی مالی داشته باشد و چه نداشته باشد٬ دولت موظف است این امکان را فراهم کند.
اوقات فراغت شامل از جمله بازی، سرگرمی، بازیهای فکری، ورزش، نقاشی، موزیک و رقص است که میبایستی ابزار مهم آموزشی در مهد کودکها و مدارس هم باشد از حقوق اولیه کودکان است.
جمهوری اسلامی اساسا با نادیده گرفتن و پایمال کردن این حقوق کودک را از کودکیش جدا می کند و ذهنش را با خرافات مذهبی آلوده و تباه میکند. بیرون آوردن کودک از این مخمصه به دست بزرگسالان میسر است. بدون سازماندهی و اعتراض راه دیگری برای باز گرداندن حرمت کودکان وجود ندارد.*
