بدون شک وجدان بیدار و آگاه بسیاری از انسانها٬ نسبت به پایمال شدن حقوق کودکان حساس است. میلیونها نفر از اینکه کودکان در فقر دست و پا میزنند٬ از بهداشت و درمان و آموزش محروم هستند٬ معترض هستند. نارضایتی در اشکال مختلف خودش را نشان میدهد. کسی از اوضاع موجود راضی نیست. اما چرا وضعیت تغییر نمی کند؟ چرا روزنه بهبودی پیدا نمی شود؟ سال به سال وضعیت زندگی کودکان دشوارتر میشود٬ تعداد بیشتری از چرخه تحصیل به بازار بیرحم کار پرتاب میشوند. آمارهای تلفات کودکان در همه عرصه ها از بهداشت و دارو و درمان تا تحصیل و آموزش و پرورش٬ سنگین تر میشود. فقر تحمیلی سلامت تعداد هر چه بیشتری از کودکان را گرو میگیرد و زندگی شان را تباه میکند.
ما به این وضعیت معترضیم٬ اما نارضایتی به تنهایی کافی نیست و نمیتواند مانع جدی ایجاد کند! یک بخش بزرگ از مشکل ما این است که اعتراض و نارضایتی مان سازمان یافته نیست. عملا نارضایتی را به یک اقدام واقعی تبدیل نمی کنیم. در محافل و جمعهای گوناگون٬ در محل کار و زندگی٬ همه از اوضاع کنونی نارضایتی مان را اعلام میکنیم. اما قدم بعدی که مقابله با آن باشد نیز٬ باید برداشته شود.
مطالبات مشترک؛
بهبود وضعیت زندگی کودکان ما٬ در اولین قدم٬ بستگی به چگونگی خواستهای ما دارد. حق کودکان را باید مطالبه کرد. جمهوری اسلامی تعریفی برای حقوق کودکان ندارد. خیال خودش را راحت کرده است. کودک و حقوق اجتماعی اش را به
دست خانواده کودک سپرده است. این اولین و پایه ای ترین حمله به معیشت و حق کودک است. در واقع معنی اش این است که بسته به موقعیت خانواده ای که کودک در آن متولد میشود٬ آینده اش رقم میخورد٬ معلوم میشود که این کودک میتواند غذا و مسکن و اسباب بازی و پرروش مناسب داشته باشد یا نه! از آن به بعد هم کسی بجز اولیاء و سرپرست کودک عهده دار مسٸولیت رشد و تعالی کودک نیست.
اما اگر بهداشت و درمان٬ آموزش و تحصیل٬ رایگان باشد و به یک نسبت در اختیار جامعه باشد٬ حق همگانی باشد و بدون تبعیض در اختیار همه کودکان و نوجوانان باشد٬ آنوقت از مهد کودک تا آخرین پایه تحصیلی این دولت و در واقع جامعه است که دارد نقش مسٸول کودکان را ایفا میکند.
تامین اقتصادی٬ مایحتاج ضروری کودک در یک استاندارد واحد نیازهای پایه ای کودکان را تامین میکند. کودک بار اقتصادی برای خانواده ندارد. به بیان دیگر کودک سربار خانواده نیست! اصطلاحات معروف “عاٸله و یا عیال وار” و “هفت سر کلفت” و “نان آور خانواده” و “سر سفره پدر و مادر بزرگ نشده” و غیره ریشه واقعی اش دقیقا در همین عدم مسٸولیت پذیری حکومتها و دولتها به وظیفه شان در قبال تامین زندگی احاد جامعه است. طبعا نیازهای کودک فقط اقتصادی نیست٬ تعلیم و تربیت٬ آموزش و رشد استعدادها و توجه عاطفی به کودک و همه و همه باید تامین شود.
در عین حال میلیونها خانواده اسیر تامین مایحتاج فرزندان خود هستند. درماندگی اقتصادی اولین سنگ بنای تعرض به حقوق کودک است. این مطالبه پایه ای است که سرنوشت میلیونها انسان را به هم گره میزند.
دولتها در عین اینکه بار تامین اقتصادی کودک را به دوش خانواده می اندازند و از خود سلب مسٸولیت میکنند. در قدم بعد٬ همین حکومت٬ بعنوان طلبکار کودک را به گروگان میگیرد. محتوای آموزش در مدارس٬ باورهای مذهبی حکومتی٬ همه و همه را خود تعیین میکند و به خورد کودک میدهد٬ از مهد کودک تا آخرین مقطع تحصیلی در حالیکه کوچکترین مسٸولیتی در قبال تامین زندگی کودک و نیازهای اولیه اش ندارد٬ اما مانند طلبکاری قلدر٬ کودک را مطابق میل و تصمیم حکومتی تربیت و مغزشویی میکند.
جمعهای کودکان مقدمند را تشکیل دهید!
تشکیل جمع های کودکان مقدمند٬ بسیار ساده٬ شدنی و ادامه کار است. تلاش ویژه نمیخواهد٬ سر راست میشود ایجادش کرد و شروع بکار نمود. یک جمع دو نفره متشکل از پدر و مادر٬ یا دیگر اعضای بزرگسال خانواده. دوستان و نزدیکان٬ هم محله ای ها٬ همکاران و غیره. میتوانند اعضای این جمع ها باشند.
مهم این است که ما به نام دفاع از حقوق کودک دور هم جمع بشویم و صحبت کنیم٬ هم نظر بشویم٬ از رهنمودهای برنامه تلویزیونی کودکان مقدمند٬ نشریه و صفحه فیسبوک آن٬ اطلاعیه ها و فراخوانهایش ایده بگیریم و آنها را بسته به شرایط و امکاناتمان بکار بگیریم.
تعداد این جمعها بسته به ظرفیت و تصمیم اعضایش٬ میتواند گسترده تر بشود. میتواند به (ان جی او) بپیوند٬ با دیگر جمع ها همراه شود. فعالیت این جمعها بر روی حقوق کودکان متمرکز است. بنابراین آموزش و پرورش٬ انجمن خانه و مدرسه٬ بهزیستی٬ شهرداری٬ ادارات کار٬ ادارات مربوط به بهداشت و درمان و غیره همه اینها٬ موسساتی هستند که این جمع ها باید متمرکز سراغشان بروند و حق کودک را آنان بخواهند.
جمع های کودکان مقدمند٬ مستقیما به نام دفاع از حقوق کودکان تشکیل میشوند. این جمع ها مخفی نیستند٬ کارشان علنی است. موازی هیچ تشکلی نیستند. رقیب هیچ تشکلی نیستند. حتی می توانند فعالین چند عرصه اجتماعی را هم دور خود متشکل کنند. نامگذاری این جمع ها مورد نظر ما نیست. بلکه هدف و سبک کار آن است که باید مورد توجه قرار گیرد.
این جمع ها چگونه کار میکنند؟
کار این جمع های متشکل از دو تا هر چند نفر٬ این است که مرتبا تلاش کنند٬ دیگران را با خود هماهنگ کنند و حرکتی را برای بدست آوردن حقوق کودکان انجام دهند. مثلا: مقابله با پرداخت شهریه در مدارس٬ مقابله با تلکه گیری مدارس که به بهانه های مختلف انجام میشود و خانواده ها را به ستوه آورده است. بازدید از مدارس و توجه به ایمنی کلاسها. حوادث دردناکی مانند آتش سوزی در مدرسه (شین آباد٬) کاملا اجتناب پذیر بود٬ اگر نکات ایمنی در مدرسه و کلاس رعایت میشد. همین تجربه تلخ باید همه اولیا کودکان را فوری به این فکر بیندازد که این اتفاق میتواند بار دیگر و در جای دیگر تکرار شود. جمع های کودکان مقدمند٬ تلاش میکند٬ سایر پدر و مادرها را برای انجام این امور٬ با خود همراه کند. در مقابل بی مسٸولیتی و بی مبالاتی آموزش و پرورش باید ایستاد. نظارت بر کار مدرسه و تامین استانداردهای شناخته شده یک کار تعطیل ناپذیر این جمع ها می تواند باشد. برای نمونه٬ تامین تغذیه در مدارس یک خواست فوری این جمع ها میتواند باشد. مدرسه بایستی روزانه شیر و یا مواد غذایی مشابه رایگان به کودکان بدهد.
وضعیت بهداشتی کودکان یک امر مهم است. همانطور که بالاتر اشاره کردیم٬ دولت همه این امور را بعهده خانواده گذاشته است. خانواده هم بدلیل گرانی و بیکاری و هزار گرفتاری دیگر از عهده این کار بر نمی آید٬ بنابراین این جمع ها میتواند با گردهم آوردن تعدادی از پدر و مادرهای محل و یا مدرسه و غیره سراغ اداره بیمه٬ بهزیستی و غیره بروند و تامین دارو درمان کودکان را بخواهد. این کاری اداری و نامه نگاری و از این دست نیست. با تجمع در مقابل اداره مربوطه و ملاقات مسٸول آن و تاکید بر انجام فوری آن صورت می گیرد. کار این جمع ها مانند وکیل مدافع دیگران نیست. کارش مستقیما همراه کردن سایرین با خود است.
برگزاری مراسمهایی مانند روز جهانی کودک یک کار مهم دیگر است. در این روز با تاکید برخواستهای پایه ای حقوق کودکان میتوان خواستار تحقق آن شد. در عین حال میتوانند با برگزاری نشست هایی٬ راجع به حقوق کودکان و چگونگی عملی کردن آن با هم مشورت کنند و در برنامه های زنده تلویزیونی کودکان مقدمند٬ نکات٬ سوالها٬ تجربیات و دستاوردهایشان را برای اطلاع دیگران مطرح کنند. اینها تاکیدی است بر اهمیت ایجاد فوری جمع های کودکان مقدمند و راه اندازی آن.
