نامش امیر محمد منصوری بود. فقط دو سال داشت، نه چیزی از ریزگردها میدانست و نه چیزی از علت آن و نه چیزی از هیچ چیز دیگر، اصلا نمیدانست که چرا هوا طوفانی و یا آفتابی است. یا چرا بجای اکسیژن خاک تنفس میکند. شیر و غذا میخورد و میخوابید، بازی میکرد و دلش به اسباب بازیهایش خوش بود وهر وقت دستهایش خاکی میشد، مادر با مهربانی ونگرانی می شست٬ که مبادا کودکش مریض شود. اما مادر برای خاکهای انباشته در ریه امیر محمد که با هر نفس٬ سنگین و سنگین تر میشد کاری نمی توانست بکند. مدت زیادی نبود که کودک به جای بازی و دیدن کارتون، رفتن به د‍کتر وبیمارستان کار هر روزش شده بود. سالم بدنیا آمده بود رشد عادی وزندگی معمولی، مثل خیلی از بچه ها اما زندگی معمولیش زود تمام شد. اسمش به همراه گواهی فوتش در خبرها آمد. زندگی حق اوبود نه درد و بیماری. اما چه کسی این حق را از اوگرفت؟
کارشناسان زیادی در مورد دلایل بروز ریزگردها و راههای مقابله وکنترلش مطلب نوشته اند، مسئولان حکومتی هم هردفعه با ناله گفته اند، مقصر کشورهای همسایه هستند. یا از طرحهای مختلف درازمدت حرف میزنند ،طرحهایی که برایش بودجه ای ندارند وخلاصه به خودشان زمین و زمان را مقصر میدانند. اما امیر قربانی آلودگی هوا که نه! قربانی حکومت مرگ، حکومتی که باعث درد ورنج هر روزه برای مردم است .تنها فردی نبوده ونیست که در اثر آلودگی هوا و ریزگردها می میرد.
سالی ٤٥ هزار نفر در کشور به دلیل ابتلا به بیماریهای ریوی در ایران جانشان را از دست میدهند. به اضافه افرادی که بدلیل ریزگردها و آلودگی هوا٬ آسم، سرطان ریه، سل، عفونت ریه، آلرژی، مشکلات سیستم عصبی، بیماریهای پوستی، بیماریهای چشمی، ناراحتیهای قلبی و تنفس وغیره دچارمشکلات جدی در زندگیشان میشوند. مسلما داشتن چنین بیماریهایی تاثیر بسیار جدی و سختی در زندگی روزمره دارد. فرد احساس شادابی وآرامش نمیکند. خستگی و بیحوصلگی بر زندگی خصوصی و اجتماعی فرد بیمار تاثیر منفی میگذارد و او نمی تواند به فعالیتهای روزانه وطبیعی خود برسد. با توجه به مشکلات اقتصادی جدی مردم و تحت پوشش نبودن میلیونها نفر از خدمات درمانی مناسب مشخص است در هنگام ابتلا به یکی از این بیماریها چه وضعیت سخت و دشواری برای خانواده پیش می آید. البته باقی مردمی هم که دفترچه های بیمه در دست دارند نمی توانند بطوررایگان از امکانات درمانی مناسب استفاده کنند و دریافت دارو برای افراد تحت پوشش گاهی مستلزم صرف وقت زیادی است. بطوریکه بیمار باید ساعتها و هفته ها و ماهها در انتظار دریافت دارو باشد. مثلا تهیه یک اسپری برای افراد مبتلا به آسم هزینه بسیار بالایی دارد و براحتی امکان تهیه اش وجود ندارد. تهیه ماسک، کپسول اکسیژن و عینک محافظ، خصوصا برای بچه ها حتی در مراکز بهداشتی درمانی هم از مشکلات جدی اینگونه بیماران است.
علاوه براین سایر اعضای خانواده هم درگیر مشکلات بیماری فرد میشوند و این مسئله روی تحصیل بچه ها و اشتغال والدین و انجام سایر فعالیتهای اجتماعی، آموزشی، ورزشی وغیره تاثیر میگذارد.
اما یکی از مهمترین مشکلاتی که برای فرد بیمار و خانواده اش پیش می آید٬ پرداخت سرسام آور هزینه های درمان و دارو است. در چنین شرایطی بیمار و خانواده اش به حمایت مالی و درمانی کامل اختیاح دارند. دغدغه مسائل مالی به هیچ وجه نباید مانعی برای درمان بیمار شود اطلاع رسانی و علنی سازی چنین فجایعی با ذکر عاملینش هیچگاه امیر حسین و امثالهم را برنمیگرداند.
اما این حق این کودک و خانواده اش است که مسببین قتلش محاکمه شوند واز حق از دست رفته زندگی این کودک دفاع شود. امیر حسین این کودک اهوازی یکی از کودکانی است که دلیل تمام شدن زندگی کوتاهش بطور مشخص٬ عفونت ریه و آلودگی هوا اعلام شد. ریزگردها عفریت مرگ را برسر مردم و کودکان آنها گرفته اند. امیر محمد نه اولین است و نه آخرین.*
