نشریه کودکان مقدمند: به پایان سال رسیدیم٬ اگر به پشت سر نگاه کنیم چه می بینیم؟ اوضاع کودکان در یک سال گذشته چطور بود؟
سیامک بهاری: اجازه بدهید که از این فرصت برای تبریک سال نو به همه خوانندگان و همکاران نشریه که طی یکسال با هم همسفر بودیم٬ در کنار هم تلاش کردیم٬ استفاده کنم و به همه این عزیزان تبریک و خسته نباشید بگویم. بهاران همگی خجسته باد.
بدون تردید سالی را پشت سر میگذرایم که پر از فراز و نشیب بود.
جمهوری اسلامی در مصاف با حق معیشت و آزادی مردم شمشیرش را از رو بسته است. در مقابل موجی از اعتراضات و اعتصابات و حضور فعال و چشمگیر و در نوع خود بیسابقه٬ مقاوم ایستاده و هر روز گامهای محکمتری برمیدارد. هر درجه پیشروی این صف مبارزاتی که برای احقاق حقوق پایمال شده خود ایستادگی می کند٬ مستقیما به حق و حرمت کودکان مربوط است.
موج گرانی و بیکاری کمرشکن و فلج کننده ای که حکومت اسلامی روی دست مردم گذاشته٬ وضعیت اقتصادی فلج کننده ای که میلیونها مردم گرفتار آن هستند٬ چنان عرصه را بر زندگی مردم تنگ کرده است که هر موضوعی از هر زاویه ای به آن گره می خورد. فلاکت اقتصادی عملا بخش وسیعتری از کودکان را از خانه و خانواده ها جدا و در بازار بیرحم و بی تامین کار رها میکند.
سال به سال وضعیت وخیم تر از پیش زندگی مردم را در خود مچاله می کند. جامعه فقر زده٬ اما بشدت معترض و طغیانگر است. طی چند سال گذشته تعداد قابل توجهی از فعالین جنبش اعتراضی کارگری و نیز دفاع از حق کودک دستگیر و زندانی شده اند. معلمین زیادی از کار بیکار٬ اخراج٬ دستگیر و به زندانهای طویل المدت محکوم شده اند.
اما این جو امنیتی سنگین٬ موفق به ارعاب جامعه نمی شود.
استقامت و ایستادگی همین زندانیان آنها را به سمبلی از شجاعت و مایه و انگیزه برای ادامه راه آنان بدل کرده است.
خواست آزادی بهنام ابراهیم زاده٬ سعید شیرزاد و صدها زندانی سیاسی دیگر٬ دفاع از معلیمن و کارگران دستگیر شده٬ به بخشی از مبارزات مطالباتی اخیر بدل شده است.
جوّ سرکوب و بگیر و ببند٬ فضای امنیتی که جمهوری اسلامی راه انداخته است٬ برای مقابله با همین اعتراضاتی است که مداوما رو به گسترش دارد. ابعاد مبارزاتی جامعه روز به روز دارد شفاف تر٬ تیز تر و همه گیر تر می شود.
تحصن و تجمعات اعتراضی معلمین و پرستاران و دهها اعتصاب کارگری٬ گواه آنست که در بطن جامعه جوش و خروشی جدی در جریان است.
مطالبات و خواستهای دفاع از حق کودکان را چگونه میتوان در دل این مبارزاتی که مطرح کردید٬ گنجاند؟
سیامک بهاری: قبل از هرچیز٬ این فضای اعتراضی را باید دید٬ برای دامن زدن و گسترده تر کردنش برایش برنامه داشت. فعالانه در آن نقش ایفا کرد. تلاشهای چند دهه برای یک صف آرایی جدی و تعیین کننده دارد به ثمر میرسد.
هر قدمی که به جلو برداشته میشود٬ هر خیابان و میدانی که به محلی برای اعتراض بدل میشود. باید به جلوه ای از طرح مطالبات دفاع از حقوق کودک هم بدل شود.
مبارزه برای احقاق حقوق کودکان دقیقا از همین راه پیش میرود. مبارزه ای جداگانه با اهداف جداگانه نیست. مبارزه برای افزایش دستمزد متحقق شود٬ نتیجه اش بلافاصله در بهبود وضعیت معیشتی و امنیت اقتصادی برای کودکان خود را نشان میدهد. اخراج سرپرست خانوداده دقیقا بمنزله پرتاب کودک آن خانواده به بازار کار است٬ چرا که از این پس باید بخشی از معیشت خانواده را تامین کند. تامین و اشتغال و بازگشت به کار برعکس همین پروسه است. تاکید من بر این است که تیز کردن مبارزات جاری دقیقا به یک معنی شکلی از مبارزه برای احقاق حقوق کودکان است. ولی مستقیما نامی از حقوق کودک برده نمیشود. مشخصا باید حق کودک را با اسم و نوع مطالبه مطرح کرد.
این جلوه از مبارزه را بایستی متعین و در بستر اصلی مبارزات جاری مطرح کرد. اینجا حق کودک به حق جامعه برای یک زندگی بهتر٬ به معیشت و منزلت بیشتر بدل میشود.
این نکته ظریفی است. نباید به سادگی از کنار آن گذشت. همانطور که حضور خانوادههای کارگری در تجمعات و تحصن ها یک ضرروت چند فوریتی برای هر چه اجتماعی تر کردن آن مبارزه است٬ طرح خواسته های تامین حقوق کودکان هم همین نقش را دارد. آنقدر باید بر این خواست ها کوبید و تاکید کرد که به بخش جدایی ناپذیر مطالبات اعتراضی بدل شود.
تاکید بر بیمه درمانی و بهداشتی رایگان برای کودکان. تاکید بر تحقق آموزش اجباری و رایگان برای کودکان نمونه هایی است که باید بسرعت جایی برای طرح آنها اختصاص داد. در همین اعتراضات آموزگاران و طرح مطالبات رفاهی و اجتماعی آنان٬ وضعیت فضای آموزشی اعتراض به پادگانی کردن آن مطرح می شود. این ها فرصت هایی است که باید از آن به نفع هر چه بیشتر مطرح کردن مطالبات حقوق کودکان در این اعتراضات٬ از آنها سود جست. این را بعنوان مثال گفتم. این موضوع با اهمیتی است و باید مفصلتر در امکانی دیگر به آن بپردازیم و جزییات بیشتر آنرا روشن کنیم.
اگر بخواهید بر طرح چند خواست اساسی تاکید کدام اولویتها را مطرح میکنید؟
سیامک بهاری: تاکیدات ما در خواستهای فوری که از چندین سال پیش مطرح کردیم ذکر شده است. همان موقع که یازده خواست را دقیق کردیم و به تصویب دفتر مرکزی کودکان مقدمند رساندیم. تاکید ما این بود که با مطرح شدن آن٬ سطحی از توقع ایجاد کنیم. فوریتها را بگوییم! آنچه ما مطرح کردیم طرح مطالبات فوری است. در واقع اضطراری و خطیر بودن وضعیت را میخواهد گوشزد کند.
با همین ترمینولوژی هم باید این یازده خواست فوری دفاع از حق کودک را مطرح کرد. در هر تجمعی بسته به شرایط و فضا و امکان طرح چند خواست را انتخاب کرد و جلوی دید جامعه قرار داد. ارتقاء سطح مبارزات جاری اخیر فضا را برای طرح مطالبات دفاع از حق کودکان آماده کرده است. یک پیش شرط طرح هر مطالبه ای این است که مطرح کننده ای داشته باشد که برای آن خواست آماده است بجنگد و بخشی از اعتراض او به وضعیت موجود هم باشد. این فضا هر روز بیشتر از پیش دارد مهیا میشود. اگر به آن دامن بزنیم٬ وسیعتر و همه گیرتر هم میشود.
اعلام افزایش ١۲درصدی حداقل دستمزد را چگونه با مطالبات و خواستهایی که اشاره کردید می توان تلفیق کرد؟
سیامک بهاری: نکته خوبی مطرح کردید. اول اشاره کنم٬ این خواستها در آخرین صفحه نشریه کودکان مقدمند مداوما چاپ میشود. در همین شماره هم همینطور.
دولت با بکار گرفتن عوامل خود نظیر خانه کارگری ها و کل شورایعالی تعیین دستمزد رسما و علنا گرسنگی و فقر بیشتری را به میخواهد به دستمزد بگیران تحمیل کند. سطح دستمزد و به یک بیان سطح رفاه در جامعه را تنزل دهد.
بنابراین نظر به اینکه دولت دست به چنین اقدامی علیه ما زده است٬ باید برای جبران بخشی از این محرومیت٬ آموزش اجباری و رایگان را تامین کند. بساط شهریه مدارس و تحمیل هزینه های آموزشی دیگر را از روی سر خانواده ها بردارد. مهدکودکها را مجانی کند. یک وعده غذای گرم با کیفیت در مدارس به دانش آموزان داده بدهد. تبعیض در سطوح دسترسی به آموزش را برچیند. مدارس خصوصی و آموزش خصوصی را تعطیل کند و همه را یکسان و رایگان در اختیار جامعه بگذارد.
این ها شعارهای ناممکن نیست. همین ها را به اشکال مختلف در اعتراض به تحمیل فقر بیشتر با تحمیل حداقل دستمزد باید مطرح کرد. بر آن پافشای کرد. سطح مبارزات اخیر را با طرح همین خواستها باید افزایش داد.
تشکر از شما٬ این بحث مهمی است و بیشتر در باره آن صحبت خواهیم کرد.*
