برای دومین بار در جلسه سالانه سازمان نجات کودک شرکت می کردم. قطعنامه ای تحت عنوان “یک مدرسه برای همه” را از دو هفته قبل برای دبیر سازمان نجات کودک فرستاده بودم که در جلسه در مورد آن تصمیم گیری شود. جلسه طبق سنت و روال معمولی که سازمان نجات کودک دارد وارد دستور جلسه شد و مسئول سازمان در مورد فعالیتهای اجتماعی، فرهنگی وکار مالی گزارش را به جلسه ارائه داد و ما اعضا هم در مورد گزارش به بحث و گفتگو پرداختیم. ۹ نفر هم بعنوان دفتر استهکلم انتخاب شدند. تا اینجا نکته چندانی ندارم که برای شما خوانندگان نشریه کودکان مقدمند توضیح بدهم.
قطعنامه پیشنهادی که در اختیار سازمان نجات کودک قرار داده بودم تا تصمیم گیری بشود با موانعی رو برو شد که می بایست برای رفع آن تلاشهایی می کردم. قبل از اینکه وارد سالن بشویم یکی از اعضای دفتر استکهلم پیش من آمد و گفت کمیسیون تصمیمش بر این شد که این قطعنامه در دستور جلسه قرار نگیرد!
سوال کردم که چرا چنین تصمیمی گرفته شده است؟ در جواب گفت این موضوعی که شما می خواهید در موردش صحبت کنید در توان این جلسه محلی نیست٬ بلکه لازم است که این را به جلسه سراسری سازمان نجات کودک سوئد که در ژانویه سال ۲۰۱۶ انجام می گیرد موکول شود. در جواب گفتم من چنین تصمیمی را درست نمی دانم و این را هم می دانم که اعضای دفتر استهکلم این توانایی را دارند که در مورد این موضوع صحبت کنند. به هر حال از همین اولش تصمیم گرفته شده بود که قطعنامه وارد دستور جلسه سالانه نشود.
این سیاست دست راستی شناخته شده ای است که می خواهد همه مدارس را خصوصی کند و در بطن این سیاست هم دیدیم که مدارس مذهبی سر در آورد و طبق تحقیقاتی که شده است چنین مدارس و محیطهای مذهبی بر حقوق جهانشمول کودکان سایه انداخته و در عوض احکام مذهبی بر کودکان قالب می شود و از طرف دیگر سیاست مماشت با جریانات اسلامی و سیاست نسبیت فرهنگی یکی از موانعهایی است که در سازمان نجات کودک هم عمل می کند. به هر حال موقعی که نوبت قطعنامه رسید، دبیر سازمان نجات کودک آمد و تصمیم کمسیون را به اطلاع حضار رساند، تحت این عنوان که این قطعنامه در توان دفتر استهکلم نیست و بنابراین پیشنهاد کمسیون این است که به جلسه سالانه سراسری سازمان نجات کودک موکول شود.
همانطور که در بالا اشاره کردم با تصمیم کمسیون مخالفت کردم و گفتم این جمع توانایی آنرا دارند که در مخالفت و موافقت این موضوع اظهار نظر کنند. در ادامه اشاره کردم که “یک مدرسه برای همه” از چندین لحاظ درست است. هم عدالت خواهانه و برابری طلبانه است و هم علیه انواع جدا سازیها و تبعیضات می باشد. با این صحبتهایی که کردم قطعنامه در دستور قرار گرفت و توضیحات لازم را در مورد قطعنامه دادم. دو نفر علیه قطعنامه صحبت کردند و گقتند بعضی از کلمات و جملات قطعنامه گنگ و مشکل ساز است. دو نفر دیگر از قطعنامه دفاع کردند و گفتند این قطعنامه در دفاع از حقوق کودک مثبت است و ما کمک خواهیم کرد که نکات گنگ و ناروشن آنرا تدقیق کنیم. دفاعیه من و این دو نفر از اعضا جمع را به این نتیجه رساند که یک کمسیسونی برای تدقیق این قطعنامه تشکیل
دهیم و در جلسه بعدی سازمان نجات کودک در استهکلم به بحث و گفت گوی بیشتر بنشینیم و به رای گذاشته شود. این پیشنهاد رای آورد و قرار شد ما چهار نفر این قطعنامه را تدقیق کنیم. البته تصمیم من بر این است که اگر به جلسه سراسری سازمان نجات کودک دست یابی پیدا کنم به آن جلسه هم خواهم رفت و تکلیف ممنوعیت ختنه کودکان که در جلسه پارسال استهکلم رای آورد ولی در جلسه سراسری در دستور جلسه هم نیاورده بودند روشن شود.
يك مدرسه برای همه با توجه به اينكه مدرسه جایی است برای علم و دانش كودكان ، جايی است كه توانايى كودكان به لحاظ جسمی و فکری بر اساس آخرین داده ها تكامل پيدا می کند. با توجه به اینکه حقوق کودک جهانشمول بوده و به هیچ مذهبی گره نخورده است از آنجایی که حق هر كودك است که در يك مدرسه سكولار آموزش ببیند، گذشته از اینکه اولیای کودک چه مذهب ویا سنتی دارد.
از آنجایی که کودک مایملک پدر و مادر نیست بلکه شهروند متساوی الحقوق جامعه می باشد و جامعه موظف است که از حقوق کودکان محافظت کند. ولی مدارس خصوصی كه بر اساس پايه های مذهبی پيش می رود مانع استقلال كودكان و جنبه های انتقادی آنها می شود. مدارس مذهبی همچنين مانع تكامل طبيعی كودكان می گردد و در ادامه اش كودكان را متعصب، غيره مدرن و ظالم بار مي آورد.
مدارس مذهبی دستجاتی از انسانها بر اساس مذهب، ملیت و فرهنگ خودی به وجود می آورد که بر هویت جهانشمول انسانی سایه می اندازد. همانطور که میدانیم در سوئد آزادی مذهب و بی مذهبی هست، انسانها حق دارند هر باوری را داشته باشند تا آنجایی که ناقض حق دیگران نشوند. چونکه این قضیه مربوط به بزرگسالان است. کسانی به میعاد عیسی باور دارند و یا به برزخ اعتقاد دارند که آدمهای گناهکار را آنجا شکنجه می دهند و یا به داستان آدم و هوا معتقدند، با اين حال بحث و جدل مدارس مذهبی به آزادی مذهب ربطی ندارد، چونکه موضوع بحث ما در رابطه با آزادی مذهب بزرگسالان نیست بلکه حقوق کودک مد نظر ما است.
فیلمهای ترسناک معمولا برای کودکان ممنوع هستند. چون متمایز کردن تخیلات با واقعیات برای کودک سخت است و تاثیر منفی روی کودک می گذارد. برای کودک سختر است که در مقابل ادعاهایی که در اطراف رخ می دهد بیستد، چونکه کودک از چنین توانایی های فکری و جسمی برخوردار نیست. کافی است که کودک ادعاهای اطرافیانش را از جمله معلم مدرسه یا کودکستان را بشنود و آنرا به عنوان یک حقیقت بپذیرد. اگر کودک در معرض فشارهای مذهبی قرار گیرد به این معنا است که مانع تکامل آزادانه آنها شده و موجب نقش بستن افکار او در چهار چوبه ارزشهای تنگ نظرانه مذهبی می باشد.
متن قطعنامه:
۱ـ ممنوعیت مدارس مذهبی برای کودکان
۲ـ متوقف شدن انواع حمایتهای مالی از طرف دولت و نهادهای دولتی به مدارس مذهبی.
۳ـ باید جرم محسوب شود اگر کسی مانع شرکت آزادانه کودکان در فعالیت های تفریحی، ورزشی و یا فعالیت های هنری و اجتماعی بشود، تحت عنوان این که چنین فعالیتهایی با احکام دینی در تضاد هستند.
۴ـ ممنوعیت هر نوع اجبار فیزیک و روحی برای پذیرش مذهب.
